Nu we een maand op reis zijn, willen we graag eerlijk delen hoe het ons bevalt en hoe het met ons gaat. Voor wie zich afvraagt: het gaat goed! Niemand heeft spijt van de beslissing, en we genieten nog steeds van de vrijheid en avonturen die dit nomadenbestaan ons brengt. Gelukkig maar, want het zou wat zijn als een van ons er nu al genoeg van zou hebben. Dat gevoel hebben we gelukkig nog niet ervaren!
Een nieuw ritme vinden: werken, leren en genieten
In deze eerste weken voelt ons leven vaak nog als een vakantie. Twee weken lang zaten we op Nusa Penida, waar we de eerste stappen zetten met werken, school en een ritme. Toch was het behoorlijk zoeken naar een ritme, want de warmte maakte het moeilijk om de hele dag gefocust te blijven. Ook in Ubud was dat het geval. Hoewel we daar een luxer resort hadden, was de airco overdag vaak niet toereikend, en ik voelde me zelf niet helemaal fit. Of dat nu door de warmte kwam of door alle indrukken van de reis en wat we hebben meegemaakt, weet ik niet precies. Ondanks alles was de omgeving van Ubud prachtig, en er waren momenten die ons echt energie gaven. Zo bezochten we een ongerepte waterval, waar we met een lokale gids door de canyon wandelden en zwommen om de waterval te bewonderen. Het was magisch! Zulke ervaringen herinneren me er steeds aan waarom we dit doen.
Wat betreft het onderwijs hebben we gelijk in de eerste weken veel tijd gestoken in schoolwerk, zodat we een gevoel kregen voor wat werkt en tegelijk wat schoolboeken konden lozen – bijna een halve koffer aan boeken hebben we mee! We ontdekten al snel dat ieder kind op zijn eigen manier leert. Zo hebben we voor alle drie Squla aangeschaft, en speciaal voor Naomi een dyslexie-module die haar enorm helpt om zelfstandig aan taal te werken. Zonder die ondersteuning zou ze zich snel verliezen in de teksten. Sam vindt het al snel saai en heeft motivatie nodig om in te zien waarom hij iets moet doen. Zoë is daarentegen heel ijverig en doet echt goed haar best. Sam vindt het wel weer erg leuk om Zoë te helpen en dingen uit te leggen. Het is een mooie ontdekkingstocht om te zien wat voor iedereen werkt.
De afgelopen week in Ubud hebben we een weekje wat minder aan school gedaan. De kinderen mochten die week niet op de tablet, dus hebben ze veel geknutseld, in de ‘jungle’ gespeeld, dieren gezocht en Engels gesproken met lokale mensen. We merken dat ze na één maand al een stuk beter Engels spreken, dat gaat echt snel bij die kinderen. Ze kregen ook steeds ons kleine geld – briefjes van 2000 roepia bijvoorbeeld – en zo kregen ze spelenderwijs ook hun rekenmomenten met duizendtallen.
Wat we tot nu toe merken, is dat we best een luxe levensstijl hebben, met uitgaven rond de €6500 deze maand aan verblijf, eten en drinken. Met vijf personen loopt het natuurlijk snel op, en we realiseren ons dat het nog wat minder kan. We genieten volop, maar het is soms zoeken naar balans tussen genieten en meer bewust omgaan met onze uitgaven.
Het gevoel van rusteloosheid en soms zelfs nutteloosheid komt bij mij ook wel eens om de hoek kijken. Het warme klimaat en de onregelmatige werkmomenten maken het lastig om een goed ritme te vinden. Patrick werkt bijvoorbeeld één dag in de week, en zelfs dat vraagt soms al om planning. Aan de ene kant willen we genieten als toeristen, maar dan wel op een langzamer tempo omdat we vaak langer op één plek verblijven. Toch bekruipt me af en toe een gevoel van ‘doelloosheid’. Het zoeken naar een nieuwe manier van leven en werken vraagt toch ook weer wat van je.
Wat ons echter blijft verbazen en inspireren, is de vriendelijkheid en dankbaarheid van de mensen die we ontmoeten, en de spiritualiteit die hier overal voelbaar is. We praten veel met elkaar, en helpen elkaar wanneer iemand een mindere dag heeft. We groeien echt als gezin, en de ervaringen die we delen, voelen zo waardevol. Ondanks de uitdagingen voelt het goed om deze stap te hebben genomen. Uiteindelijk geeft het ons zoveel meer dan we ooit hadden kunnen verwachten.
